Het laatste verhaal..

Hoi lieve allemaal,

Vlak voor de feestdagen zijn Rozemarijn en ik thuis gekomen en jongens, WAT IS HET KOUD IN NEDERLAND. Door alle drukte en feestdagen liet het laatste verhaal even op zich wachten, sorry hiervoor. Maar waarschijnlijk hadden jullie het zelf ook druk met de december hectiek.

De laatste week in de jungle vloog voorbij, de laatste spetters gemorste verf (mijn schuld) werden weggepoetst, de achtergebleven kakkers weggejaagd en de kerstvieringen en laatste schooldagen voor de vakantie kwamen. Nikki en ik werden uitgenodigd om de kerstviering van de Christelijke school mee te vieren wat in de kerk werd gehouden, elke klas voerde een optreden uit en er werden kerstliedjes gezongen. Op de openbare school werd het iets kleiner gevierd maar ook hier werden er leuke uitvoeringen gegeven, mijn favoriet waren de kleutertjes die engel vleugels droegen en een liedje gingen zingen (ik mis ze allemaal een beetje...)

De bibliotheken zijn afgerond en we hebben het stokje overgedragen aan de docenten. De docenten van de openbare school spraken hun dank uit en we kregen een klein korjaal bootje uit hout gesneden als dank. We hebben ook de spullen uitgedeeld die wij in Paramaribo hadden gekocht van het overgebleven geld, hier waren de docenten en de kinderen ontzettend blij mee. De schoolmaterialen die voor ons zo als van zelfsprekend zijn, zijn hier schaars en moeilijk te betalen voor de ouders van de kinderen. Het is misschien niet duurzaam maar voor nu, op kort termijn, voor deze kinderen is het geld heel erg goed terecht gekomen. Nogmaals heel erg veel dank voor jullie gulle donaties!

Eerder heb ik geschreven dat Nikki een goed idee had om de stok waar de directeur de kinderen mee sloeg op onze laatste schooldag te stelen, dit hebben wij ook gedaan (foto's zullen volgen). Natuurlijk is het zo dat hij binnen een seconde een nieuwe stok heeft, maar het ging een beetje om het idee. Wij hebben hem samen in de rivier gegooid en het voelde gewoon goed!

Verder was het afscheid zwaarder dan verwacht, voor mijzelf niet persé het afscheid met de scholen maar meer met de mensen van Knini Paati. In drie maanden tijd zijn we bevriend geworden met elkaar, elkaar op goede en slechte momenten meegemaakt en ze zijn onderdeel geworden van een ervaring die ik de rest van mijn leven zal onthouden. Lindie, de manager, zegt bij elk afscheid met toeristen: 'er is een tijd van komen en gaan, de tijd van gaan is nu gekomen en te tijd van komen nu gegaan' het moment dat hij dit tegen ons zei sprongen toch wel de tranen in de ogen. De laatste boot tocht viel ook  zwaar. Het is onbeschrijflijk hoe mooi het daar is en hoe bijzonder het was om drie maanden lang buiten in de natuur te leven, de rust. Met de laatste tocht over de Suriname rivier kwamen alle herinneringen omhoog en alle schoonheid nog meer tot zijn recht. 

Ik ging terug denken aan al die tijd, er waren ontelbaar mooie momenten maar natuurlijk ook momenten dat het gewoon zwaar was en ik de mensen thuis misten. Nu moet ik in alle eerlijkheid bekennen aan jullie dat ik heimee heb aan de jungle... 

De komende twee weken gaan we op school de minor afronden, we gaan gezamelijk een presentatie geven en we krijgen een individueel gesprek. Ik ben super benieuwd naar alle ervaringen van de andere teams die op andere bijzondere plekken in de wereld waren. 

Ik ben zo dankbaar voor deze kans en dit avontuur, ik zal dit voor altijd koesteren. Ook heeft dit avontuur mij de 'travelbug' gegeven... Nederland is een prachtig land, maar de rest van de wereld moet ik gaan ontdekken...

Foto's volgen later los, dus als jullie benieuwd zijn kijk nog een keer op deze pagina!

Lieve groetjes